آنجا که زبان از گفتن باز می ماند ، تصویرآغاز می شود

رابطه انسان با جهان پیرامومن  پیش از هرگونه ارتباط زبانی  یا ارتباط از طریق  وازگان ، ارتباط دیداری  است و تصویر پل ارتباطی  با جهان خارج است . در واقع یکی از ضرورت های زندگی انسان  ارتباط است  و تصویر در برقراری بهتر  و سریع تر  این ارتباط عامل مهمی  به شمار میرود .

ارتباط تصویری  ‘ ارتباط جهانی  و بین المللی است . محدودیت های زبان  و واژگان  را ندارد  و کلیه افراد در هر سطح  دانش و آگاهی می توانند آن را درک کرده و با آن ارتباط برقرار نمایند

تصویر وسیله مناسبی برای ارتباط بوده  است  و به تعبیر یونگ اگر متضمن مفهومی در ماورای آشکار  و مستقیم خود باشد ، یعنی اگر غیر خود بر چیز دیگری دلالت کند ، نشانه  و نماد است . تصویر مانند  واژه ها معانی عاطفی در خود دارند ، آنها دارای بار فرهنگی نیز هستند . هنگامی که با تصویر سروکار داریم . برای ارایه بصری نیز یک زبان وجود دارد . یعنی مجموعه هایی از رمزها  و قراردادهای متعارف که بیننده برای آن به آنچه تماشا می کند ، معنی بدهد به آنها متوسل می شود .

برای ما ضرورت دارد که درک کنیم ، این وسیله زبان مانند ، چگونه عمل می کند ، از این رو مفید است که شیوه ای از تحلیل به کارگرفته شود که با زبان گفتاری آغاز  و آنچنان گسترش یابد که شامل آن دسته از عملیات دیگر که معنای اجتماعی  به بار  می آورند ، شده باشد  این اعمال  معنی آفرینی نامیده می شود  و روش شناسی آن نیز « نشانه شناسی » نام دارد

نشانه شناسی  معنای اجتماعی  را محصول روابط تکوین یافته میان « نشانه ها »  می بیند . نشانه واحد اساسی ایجاد ارتباط  است می تواند یک عکس ، یک تصویر متحرک ، یک علامت راهنمایی ، یک واژه ، یک صورت ، یک شیء ، یک رایحه  و هر آن چیزی باشد که فرهنگ ، آن را دارای مفهوم  می باشد  از لحاظ نظری نشانه  را می توان به دو دسته تقسیم کرد . نشانه گر ( که عبارت است از قالب فیزیکی  نشانه که تصویر متحرک یا ثابت از جمله است  و دیگری «نشانه یافته » که شامل مفهوم ذهنی  مورد اشاره  است . این دو روی هم نشانه را تشکیل  می دهند )

 علی حسین مرادی